Spring and babies in the air!

Helaas betekent lente hier stort buien, rukwinden afgewisseld met nu en dan een beetje zon en dat dan zo’n beetje elk uur! Maar vandaag mogen we niet klagen, we hadden de hele dag stralend blauwe lucht en een heerlijk warme zon. Om de dag te vullen hebben we weer een baby beurs afgestruind met een koppel dat nu een zes weken oude baby heeft, gezamenlijk nog even gelunched in 1 van de vele cafés die Wellington rijk is. Daarna nog even ons stem uitgebracht voor de nationale verkiezingen, niet alleen Amerika heeft verkiezingen, en ja wij zijn hier als “residents” gewoon gerechtigd om te stemmen!! Daarna weer lekker naar huis geslenterd, onderweg nog even in een ander café gestopt voor koffie en taart (tja het is weekend!!) en daarna op het deck van de zon genoten. Na zo’n luie dag staat er morgen (zondag) weer sport op de agenda.

Maar zo tikken langzaam maar zeker de dagen weg en komt D-day, oftewel delivery day, steeds dichterbij!! Nog maar twee maanden. Ik kan er dus ook niet omheen om er over te schrijven. Mensen die (net als ik vroeger) absoluut niet geïnteresseerd zijn in baby geleuter adviseer ik dan ook maar direct naar het fotoalbum te gaan waar Berrith nog wat leuke foto’s heeft geplaatst en sla de rest van deze tekst maar over. Vrouwen mogen gewoon doorlezen.

Ik denk dat we de geboorte als echte kiwi’s benaderen. Erg relaxed. Hebben jullie de kinderkamer al klaar? Eh… nee. Hebben jullie al namen? Nou … eh… nee niet echt. Is het hobbelpaard al klaar? Nee ook nog niet. Maar geen stress!! We hebben al heel veel spullen van mijn collega Sally kunnen lenen. Ze moeten alleen nog even in elkaar gezet worden, de kamer is zo omgetoverd, het hobbelpaard wordt voorlopig toch nog niet gebruikt, en zijn/haar naam is zo klaar als een klontje op het moment dat we hem/haar voor het eerst in de ogen kijken.

Waarschijnlijk zijn we dichter bij de datum niet meer zo relaxed als nu. Zo nu en dan heeft 1 van ons (ik dus!) al lichte paniek aanvallen en dan worden er weer snel plannen gesmeed om nog wat ontbrekende spullen aan te schaffen of om het kind in nog een crèche in de buurt te schrijven. Maar hoe bereidt je je nou voor op zo’n ingrijpende gebeurtenis als de geboorte van een kind? Ik persoonlijk ben overtuigd dat de beste voorbereiding het besef is dat wat je ook doet je nooit voorbereidt bent. Waarschijnlijk denken de vrouwen van mijn familie nu, wacht maar af jochie!! Ik verheug me nu al op de toekomstige “I told you so”. Daar heb ik met deze ontboezemingen ook wel om gevraagd natuurlijk, dus hou je straks vooral niet in!! Maar elke geboorte, elk kind en elke ouder is anders. Je kan nog zoveel boeken lezen, mensen spreken of spullen aanschaffen. Uiteindelijk gebeuren er gewoon dingen waar je je niet op voor had bereidt. Bereidt je daar nou maar op voor! Maar goed we zullen het meemaken! We kunnen allebei niet wachten om hem/haar voor het eerst te zien en vast te houden!

Als deel van de voorbereiding doen we een “ante-natal class”. Een soort “alles wat je moeten weten over kinderen krijgen in zes weken” - cursus. Tot mijn grote teleurstelling is het geen pufclub. Toen ik mijn teleurstelling hierover uitte kreeg ik te horen dat iedereen allang weet hoe die adem moet halen…. tja, zit wat in, ik heb duidelijk nog veel te leren…. 1 Keer in de week zitten we met een mengelmoes van Wellington’s finest, rondbuikige vrouwen in een oud kerkgebouw met een kopje kruidenthee te luisteren naar inspirerende verhalen en krijgen goeie tips van ervaringsdeskundigen. Het heeft wel een beetje hoog wierook en kristallen gehalte maar daar staan de deelnemers collectief sceptisch tegenover, voelt wel lekker solidair. Een mooi voorbeeld van de alternatieve benadering van de cursusleidsters is de tip om een vel perkament bij je te hebben tijdens de bevalling want dan kan je direct na de bevalling leuk “placenta stempelen” geweldig voor aan de muur, een ontzettend mooie herinnering voor later ….. juist, ja…. Duidelijk gevalletje van collectieve scepsis! Maar over het algemeen geeft de cursus ons wel een heel goed beeld van wat ons straks te wachten staat wat weer leidt tot een gereduceerd aantal paniek aanvallen. Erg prettig!

De rest van de voorbereiding bestaat vooral uit alle dingen doen die we straks niet meer kunnen. Dus veel sporten. Ik ben me aan het voorbereiden voor mijn eerste Karate “grading” in December. Naar de kroeg. Naar de film. Uiteten. Uitslapen. Weekendjes weg (zie het fotoalbum). En heel veel tijd voor elkaar.

Tot slot willen we Chris en Nicky via deze weg nog even van harte feliciteren met de geboorte van de wonderschone Isabella. Goed voorbeeld doet volgen en wij hopen dus jullie kunststukje straks te kunnen evenaren. Nogmaals gefeliciteerd!

Dit was wel weer even voldoende goed nieuws van onze kant! Over naar Nederland... we horen graag van jullie!!

Richard