Sneeuwgrotten op de vulkaan

1 September: de lente is officieel begonnen! Hoewel de meeste bomen en struiken het hele jaar door groen zijn, is de overgang van winter naar lente toch te merken aan bloesem, witte klokjes en narcissen. We hebben alweer een paar mooie dagen meegemaakt en de dagen worden merkbaar langer. Voor ons ligt nu een periode van veel wind (nog meer?) wat typerend is voor Welly’s lente. De winter was ongewoon mild dus die voorspelde ellende gaan we volgend jaar misschien meemaken. Hoewel, het huis was nu al koud genoeg…

We hebben een rustig weekend achter de rug van uitslapen, huurhuizen afstruinen, wasdraaien (gaat hier heel snel met een wascyclus van een half uur), koffie drinken en een kleine blikverbreding door het huren van de film ‘Blood Diamonds’. Op dit eilandje in de Stille Oceaan lijken dat soort gebeurtenissen zo ver van je bed. Alsof je op een andere planeet zit.
Maar goed, een beetje aanmodderen thuis was erg welkom na de aflopen klimweekenden welke we vorig weekend hebben afgesloten met een indrukwekkende ‘snow caving’ weekend.

Vorige week vrijdag vertrokken we weer met de minibusjes richting Ruapehu en dit keer met een nog grote uitrusting want we gingen overnachten in de sneeuw. Ik moet zeggen dat Richard en ik hier nogal een onbehagelijk gevoel bij hadden en het leek wel of we de enige waren. Ik zat er al de hele week tegenaan te hikken met de vraag of we ‘t wel warm genoeg zouden hebben in de sneeuw etc. We waren wel erg verheugd door de eerste positieve weersvoorspelling van alle 4 weekenden dat we op Ruapehu geweest zijn.

Zaterdagochtend om 9 uur vertrokken we vanuit de lodge, na een inspectie van onze uitrusting door groepsleider Paul. 2 uur omhoog gelopen met stijgijzers en best zware bepakking en uiteindelijk aankomen op het plateau vanwaar we zouden afdalen naar een door een paar instructeurs gemaakte richel. Deze richel was het paadje waarlangs wij de grotten gingen graven. Om het te begrijpen; vooral maar even kijken naar het fotoalbum. Als je iets liet vallen tijdens het graven (of tijdens het naar de wc gaan), dan zou dat een paar 100 meter de diepte in glijden. Tijdens het omhooglopen naar deze verblijfplek had ik per ongeluk mijn waterfles al laten vallen en die ging met een rotgang meters naar beneden en mijn groepsgenoten maar proberen om ‘m tegen te houden. Beetje een pinball machine effect...de fles die alle kanten op schoot, kan je het jevoorstellen?

We hebben 7 uur over het graven gedaan! Eerst beginnen met een tunnel van 1 bij 1 meter en 2 meter diep. Daarna omhoogwerken zodat er gestaan kan worden en er met meerdere mensen in de grot gewerkt kan worden aan een slaapplateau voor 5 personen, een nis voor onze rugzakken en een kookplateau. Een paar mensen hakken en graven en een paar mensen schuiven de sneeuw via een stuk zeil op de grond de helling af. Erg zwaar werk en in het begin ook zeker claustrofobisch. Richard was echt een held, die heeft letterlijk bergen verzet!
Uitgerekend is er zo’n 14m3 sneeuw verplaatst door ons. We hebben de grot nog versierd met wat troep in het thema ‘Tropical Paradise’ en wat nisjes uitgehakt voor kaarsjes! Daarna meteen begonnen met eten koken terwijl de rest die niets deed direct in zijn slaapzak moest kruipen om wat ruimte voor de anderen te creëren.

De grot was echt heel gaaf! Het is heel erg stevig en rond de –2 graden. De kou tijdens het slapen viel mee, maar niemand heeft echt een oog dicht gedaan door het gesnurk van mede holbewoners. Ook hoorden we 's nachts af en toe wat rommelen in de bergen. Gloep, je moet er niet aan denken dat er een lawine naar beneden komt. Volgens mij ben je hartstikke veilig in zo'n grot, maar je moet je wel weer uitgraven.
Wij hadden Paul en Marilyn van de cursus bij ons en Craig, een fotograaf van de Welly’s Dominion Post. Hij heeft super foto’s gemaakt en we keken reikhalzend uit naar de zaterdag editie van dit weekend. Helaas nog niets gezien!

In totaal zijn er dus 4 ‘caves’ gemaakt en een toilet! Helemaal aan de andere kant van de richel dus dat is gezellig langs elkaar heen schuiven en hopen dat je niet de berg afglijdt. De poepdoos was een reuze ‘Remia’ emmer en ik heb vrolijk van alles gebruik gemaakt. Ik bedoel, je doet de ‘snow cave experience’ of je doet ‘m niet. Ik dacht dat ik al heel wat mooie uitzichten had gehad tijdens boodschappen doen, maar dit sloeg echt alles. Uitzicht op een besneeuwde vulkaan terwijl je op een levende vulkaan zit!

De volgende dag zijn we omhoog gegaan naar de top. Beetje vermoeiend na een hele dag graven. Strak blauwe lucht en prachtige sneeuw en...ijs! Je weet dat als je op een ijshelling staat, de 10 punten van je stijgijzer je met gemak rechtop houden, maar ja….weten en voelen. Ik heb dus een paar keer staan janken om een stuk ijs te overbruggen terwijl er 20 man op me stond te wachten. Dat dus NOOIT meer. De uiteindelijk top heb ik niet meer gehaald. Was echt te moe. Richard gelukkig wel en die heeft daar een mooi momentje van (zelf)overwinning ervaren. Echt geweldig! Daarna terug naar de grotten, spullen opgeruimd en nog een tegenvallend stuk teruggelopen naar de lodge van de wandelclub. Om 19.00 zaten we met rooie koppen van de zon in het busje en ik denk dat we om 00.30 de deur achter ons dichttrokken in Khandallah. Wat een fantastische ervaring en dat zie je wel aan de foto’s! Ben wel een beetje trots op onszelf!

Toen weer een maandag. Mijn eerste werkdag bij Inland Revenue als teamcoördinator en PA van de manager. Manusje van alles voor 3 maanden. De club is leuk en ik kijk het rustig aan. Betaalt prima dus ik hou wel wat over voor een potje nagelak. Nog een levensveranderende ervaring opgedaan: ben naar een Tupperware party geweest! Mag natuurlijk niet ontbreken op mijn lijstje en ik ben dus begonnen (doch bescheiden) aan een verzameling niet te stapelen plastic troep die over een paar jaar de keukenkast uit komt zijlen als Richard ‘m opendoet. Over 2 weken ‘hosten’ Jay en ik de volgende party : ) en Jay gaat er volgens mij persoonlijk voor zorgen dat iedereen blijft kopen net zolang totdat wij een mooi gastvrouw kado krijgen. Ik geloof dat ze voor de pizzacooker gaat…hoe verzin je het. Een APPARAAT waar je pizza in kan maken. Voor alle duidelijkheid: we hebben een oven!
En Richard en ik kijken uit naar de 30e verjaardag van huisgenoot Simon. Die pakt het serieus aan met een prachtige uitnodiging voor een cocktail party bij ons thuis en hij heeft alle drank in huis die je maar kan bedenken en de catering is al besteld! Ik heb er zin in!!! Natuurlijk gaat het niet tippen aan jouw feestjes, Mo…maar ik zal de strawberry margarita zelf even gaan shaken!

Da wast weer! Cheerio van BerRies!