Berggeiten

We hadden ons natuurlijk ook aan kunnen melden bij de plaatselijke Bridgevereniging om mensen te leren kennen in Wellington. In plaats daarvan hebben we het hele weekend op een besneeuwde vulkaan in de stromende regen staan banjeren, maar het was geslaagd! Om ons heelhuids door ons eerste klimweekend van de 'alpine climbing course' heen te slaan hebben we onze wandeluitrusting wat uitgebreid. De zoveelste uitverkoop van Kathmandu kwam net op tijd en eindelijk de felbegeerde regenparka in de pocket. En ik moet zeggen…het is het zeker waard geweest! Met geleende ijshouweel, steigijzers, helm en reservebatterijtjes voor onze koplamp, zijn we vrijdagmiddag direct na het werk (5 uur) in busjes vertrokken naar Mt Ruapehu. Aankomsttijd: 24.00! Vanaf de parkeerplaats nog een klein halfuurtje in het donker naar de hut van de wandelclub gelopen en na een korte briefing mochten we eindelijk de oogjes toe doen.

De volgende dag stonden we buiten in de regen, vol goede moed. We leken wel een stel volleerde Mt Everest beklimmers, al begonnen we eerst voorzichtig met het ' aanvoelen' van de sneeuw en 'snijdende' stappen te zetten ipv van ' stampen' in de sneeuw. 's Middags kwam het betere werk: ijstredes maken in de sneeuw met de houweel en daarna 'self arrest'! Dikke pret: proberen jezelf te stoppen als je van een berg afglijdt. Eerst met de voeten naar beneden, daarna ' head first' en maar zorgen dat je je houweel zo snel mogelijk in de sneeuw krijgt door er met je gewicht op te liggen. Het pak sneeuw was dik, dus niet eng, maar een dikke ijslaag afgelijden lijkt me minder lollig!

De hut van de Tararua Tramping Club is geweldig en ligt midden op de piste van Mt Ruapehu. Warme douches en verwarmde kamers en er werd voor ons gekookt. In dit geval door een Nederlands stel , dus effe lekker ouwehoeren. De groep waar we mee klimmen is erg leuk. Een gevarieerd gezelschap van kiwi's, Engelsen, Duitsers en geweldig maffe idioten als instructeurs (1 per 2 leerlingen!). Halverwege de avond (gevuld met rode wijn) begon droefheid toe te slaan onder de Kiwi's omdat die avond EN de All Blacks niet opgewassen bleken tegen Australisch rugby EN de harige vruchten niet onoverwinnelijk blijken in de American Zeil Cup. Trek nog maar een flesje open….
Oh…en temidden van al dat sportief tumult troffen Richard en Berrith elkaar in de finale Knopen en Zekeren en sluit ondergetekende zich aan in een lange rij van vrouwelijke overwinnaars!

Zondagochtend weer de berg op, maar dit keer met steigijzers en na de lunch en schoonmaken weer terug naar Windy Wellington, waar bij thuiskomst om 21.00 de huisgenootjes alweer op 1 oor lagen en wij niet lang daarna.

En nu de tweede week achter het mengpaneel van de advocaten en Richard is ondertussen zijn 3e maand ingegaan! Buiten schijnt de zon gelukkig weer eens. Het zal nog wel even duren voordat ik ben gewend aan een koud Juni en Juli, maar de dagen beginnen voor ons weer langer te worden…dus de lente zit eraan te komen : )

Cheers,
Berrith